De Dorpsraad van Molenhoek heeft afgelopen jaar weer een ideeënwedstrijd onder de naam ‘Molenhoek pakt aan’ georganiseerd. Een van de winnende ideeën was het initiatief ‘Molenhoek schrijft’: een verhalenwedstrijd. Een van de producten die hieruit is ontstaan, is het boekje ‘Molenhoek schrijft. Verhalen over een dorp’. In dit boekje zijn ook twee verhalen over Molenhoeks Makkie opgenomen. Zie onder. Het boekje is voor 5 euro verkrijgbaar in Molenhoek bij de apotheek en bij bloemist Rikken.

1  De straatprijs

De zon scheen en het was minstens 15 graden bij de start van het Molenhoeks Makkie 2014. Een prachtige dag om je eens lekker uit te sloven op de hellingen rondom de Heumense schans, een oud verdedigingswerk uit de 17e eeuw. Sjors, sinds een aantal jaren inwoner van Molenhoek en een regelmatige loper, kon dit mooie evenement niet aan zich voorbij laten gaan. En dus stond hij in short tide en een door een lokale ondernemer gesponsord shirt te popelen in het startvak om de tien kilometer in maximaal 55 minuten af te leggen. Op dat moment was van enige rivaliteit tussen de lopers nog geen enkele sprake. Daar was het weer te mooi voor en de stemming onder de lopers te gezellig. Maar hij speelde met de gedachte een list te verzinnen om de straatprijs dit jaar naar zijn straatje te halen. Niet dat hij het type streber was of een dusdanig goede loper dat die wens ook maar enige realiteitszin in zich had, maar het jeukte. Een beker op de kast was toch wat anders dan een zoveelste middelmatige prestatie.

Toen het startschot viel, in de pas met het spoorschema van de lijn Venlo-Nijmegen, kwam de meute op gang. Sjors had bij het horen van het schot direct een onbestemd gevoel. Een startschot was niets bijzonders voor hem, hij had per slot van rekening al bij vele wedstrijden aan de start gestaan, maar dit keer was het anders, doffer, als of het niet de lucht in ging. De drukte belette hem voortvarend een basis te leggen voor een acceptabele eindtijd. Na de eerste bocht richting Lindelaan ging het beter en eenmaal over de spoor was van enige hinder geen sprake meer. Normaal gesproken kon hij tijdens het lopen zijn hoofd helemaal leeg maken, nergens aan denken en alleen genieten van de cadans en de omgeving. Dit keer liet de gedachte aan de straatprijs hem maar niet los. Hij woonde nog niet zó lang in Molenhoek dat hij zijn medelopers kon plaatsen in een bepaalde straat maar hij kon het niet laten om bij iedereen die hem of die hij voorbij liep een blik in de ogen te werpen met een intensiteit die angst inboezemde. Laten struikelen was natuurlijk veel te opzichtig, hij moest een list bedenken. Naar mate meer iets te trage kilometers achter hem lagen, begon het idee langzaam obsessieve vormen aan te nemen. De straatprijs van het Molenhoeks Makkie, waar hebben we het over. Het belette hem voluit te gaan en te genieten zoals altijd tijdens het hardlopen. Hij kende zelfs de meeste van zijn eigen straatgenoten nauwelijks, laat staan hun sportieve prestaties.

Ook een zingende burgemeester, een echt stevige klim door het losse zand op de Heumense schans of mooie chello-klanken in een wei, konden zijn gedachten niet verzetten. Halverwege de Bisseltsebaan begon Sjors zich te realiseren waar hij mee bezig was, hij zag de waanzin er van in maar kon er desondanks niet van loskomen. Een blik op zijn loophorloge leerde hem dat hij ondanks dat hij totaal niet met het lopen bezig was, toch redelijk op schema lag voor zijn beoogde eindtijd. Zijn trainer had het er altijd over dat een goede eindtijd meer tussen de oren dan in de benen zat maar nu zat er echt wat anders tussen die weerstand verhogende uitsteeksels. In de bocht richting Jachtslot wist hij het. Tijdens de loop kon hij zonder dat het er veel te dik boven op kwam te liggen, niets veranderen aan de uitslag, bovendien naderde de finish. De straatprijs werd pas veel later bekend gemaakt en daar zag hij ineens mogelijkheden.

Die gedachte gaf hem vleugels en op de pittige klim omhoog naar het Jachtslot wist hij zelfs een veel jongere loper in hetzelfde sponsorshirt onder het voorbij lopen te stimuleren door te gaan terwijl hij zeker wist dat die niet bij hem in de straat woonde. De laatste meters over het spoorbruggetje en de Stationsstraat vlogen onder zijn voeten door en hij finishte in 54:47, net onder zijn beoogde eindtijd. Een goed gevoel niet zozeer vanwege zijn prestatie maar vooral door zijn onder het lopen opgekomen plannetje om deze editie van het MoMa een bijzonder vervolg te geven. Na de koolhydraten te hebben aangevuld met gesponsorde appeltaart, sportdrankje en een bakje fruit ging hij snel naar huis om zijn plannetje verder uit werken. Het kwam op de juiste timing, nee op de juiste tijden aan.

Na een lekker warme douche kroop hij direct achter zijn laptop om zijn inmiddels ongepaste vormen aannemende obsessie ten uitvoer te brengen. Via www.uitslagen.nl wist hij achter het IP-adres van de website van het MoMa te komen. Met zijn achtergrond in de ICT was het vervolgens een koud kunstje om de database met eindtijden te kraken. Al snel bleek dat de oplossing niet simpel zou worden. Miranda Boonstra van een andere postcode voorzien was natuurlijk veel te opzichtig. Ook de slechts drie deelnemers uit zijn straatje waren een probleem. Om in aanmerking te komen voor de straatprijs moesten zeker vijf lopers gefinisht zijn. Om dat te bereiken was een multidisciplinaire aanpak noodzakelijk. Hij voegde een paar fictieve lopers met een mooie eindtijd toe, paste de eindtijd van een aantal concurrenten iets naar beneden aan, verhuisde mensen naar al of niet bestaande postcodes en liet zelfs een enkeling uit de uitslagen verdwijnen. Om de kans op ontdekking van deze fraude te verkleinen maakte hij zelfs het inschrijfgeld voor het toegevoegde startnummer over naar de rekening van het MoMa. Voor een goede eindklassering moest je per slot van rekening iets overhebben.

Hij kende de regels voor het bepalen van de beste straat niet tot in detail maar hij sloot de database af met een goed gevoel en zonder ook maar een bite als spoor achter te laten. 14 November tijdens het dorpscafé zou de straatprijs bekend gemaakt worden en Sjors zou daar zeker bij zijn en niet alleen om er een lekker biertje te drinken.

auteur: DeBacle

3  Mijn Molenhoeks Makkie

‘Who’ll stop the rain’ is het eerste dat ik hoor bij het wakker worden. Dat heb je als de wekker een radio is. Mijn bedgenote constateert dat het regent. Balen, vandaag is Molenhoeks Makkie en daarvoor heb ik me ingeschreven. Even voor tienen ben ik bij de start, leuk om de 15 km te zien vertrekken. Ik schrik me rot, niet van het startschot maar de kerkklokken beginnen ineens keihard te luiden. Wat een kabaal in zo’n dorp, waar is dat goed voor? Dan mag ook ik aan de bak, samen met vele honderden 10 km lopers. Wat hangt daar in de lucht? Een drone? Felle lampen verblinden me. Een terroristische aanval? Bukkend ren ik verder, ik ben kennelijk niet geraakt. Aan het eind van de Stationsstraat blijkt de weg versperd. Opgebroken vanwege de aanleg van een keerlus voor de bus. Rechts door het zand banjeren, daar gaat mijn p.r. Versnellen nu en linksaf het spoor over. Een zware bromtoon overstemt onze gitaarspelende en zingende burgemeester. Blauwe walmen ontnemen me het zicht. Loop ik nog goed? Woest blaffende honden happen naar mijn kuiten, oh nu weet ik weer waar ik ben. En gelukkig, daar fietst een mountainbiker als baken vooruit. Ho, dat zijn wel heel veel mountainbikers. Links en rechts jakkeren ze langs me heen. Er is toch geen wedstrijd aan de gang? Omhoog en omlaag gaat het, de bikers zijn weg. Mijn hart gaat tekeer maar de geest komt even tot rust. Een felle klim, een lange afdaling en daar de beruchte zandbak. Hoe moet ik daar doorheen met al die fotografen? Het lijkt wel het fotomoment van het Koninklijk Huis. Wild gebarend baan ik me een weg door de paparazzi, rechtsaf nu achterlangs het Jachtslot. Nog even en dan komt die nieuw aangelegde poel in zicht. De regen is nog niet opgehouden, is daardoor de poel veranderd in een ware rivier? Wadend door het wassende water lopen mijn schoenen vol. Hou ik nog vol? Het moet, doorgaan nu, nog een paar kilometer te gaan. Boomwortels en modder maken dit stuk tot een spekglad parcours. Slippend en spetterend gaat het voort. Nu omhoog naar het Jachtslot, hoorngeschal! Highlandgames en Fair lijken samen te spannen om me de laatste energie uit het lijf te persen. Geestelijk en lichamelijk slalommend weet ik botsingen te voorkomen. Nu komt het aan om op reserve door te jassen. De finish lokt maar is nog niet in zicht. Oh no, het spoorbruggetje zit verstopt, een te brede auto probeert er over te komen. Ik kan net onder zijn linkerspiegel doorkruipen, een paar geschaafde knieën geven me de adrenalinestoot die ik nodig heb om de laatste kilometer af te leggen. De speaker ziet me aankomen, startnummer 1313. ‘Vorig jaar was hij nog 10 minuten sneller, wat is er gebeurd onderweg’?

De wekkerradio loopt af. Ik hoor ‘hey, hey, hey beautiful Sunday’. Het belooft een prachtig mooi Molenhoeks  Makkie te worden.

auteur: Dreamer

• 0 comments